در همه امور اجتماعی برقراری ارتباطات با افراد مختلف و کیفیت اون از اهمیت ویژه ای برخورداره و ورزش هم از این قاعده مستثنی نیست خصوصا اگر ورزش گروهی باشه، جدا از انواع دیگر ارتباطاتی که لازمه لحاظ بشه، ارتباط با هم تیمی ها اهمیت ویژه ای پیدا می کنه و باز هم بیش از همه شاید به جرات بشه گفت که ارتباط کلامی بازیکنان در زمان انجام دفاع بسیار مهمه.
اگرچه شاید این موضوع از دید خیلی از مربیان، ساده و پیش پا افتاده محسوب بشه ولی بجرات یکی از مهمترین ارکان کار گروهی، نحوه برقراری و چگونگی برنامه ریزی برای ارتباط صحیح و مناسبه. البته شاید به دلیل همین ساده انگاری باشه که در این مورد توفیق چندانی حاصل نشده.
با وجود اینکه بازیکنان، خصوصا در سنین پائینتر، ممکنه در بیرون زمین خیلی با هم صحبت کنن اما در داخل زمین تمایلی به این کار ندارن و البته شاید هم به نظرشون مسخره بیاد که مثلا فریاد بزنن و به هم تیمی شون چیزی رو بگن یا بطور کلامی علامتی رو داد بزنن.
این مشکل در همه جای دنیا وجود داره و مختص جوانان عزیز کشور ما نیست، حتی فقط به بازیکنان جوان هم محدود نمی شه و این مشکل در باشگاههای طراز اول و تیم ملی ما هم بچشم می خوره. با این وجود دوستانی که با رده های سنی پایه کار می کنن می تونن با توجه بیشتر به این موضوع و البته بدون اینکه عکس العمل بوجود بیارن بازیکنانشون رو از سنین پائین در این مورد آموزش بدن.
جالبه بدونین سال گذشته وقتی که دیدم بازیکنان جوان در یک کشور دیگه در زمان بازی بهیچ وجه با هم صحبت نمی کنن علت رو پرسیدم و متوجه شدم که فدراسیون اون کشور بدلیل احتمال اعتراض بازیکنان، هر نوع صحبت کردن در مسابقات رو ممنوع کرده تا باین ترتیب اونها رو از سنین پائین مؤدب بار بیاره!!!
در مراحل بعدی، با توجه به وضعیتی که ممنکه در سالنهای ورزشی در زمان برگزاری مسابقات وجود داشته باشه، روشهائی هم باید تمرین بشه که ارتباطات همچنان برقرار باشه (مثلا از طریق علائم غیر صوتی) و همچنین لازمه که در تمرین هم شرایط بازی در خانه حریف شبیه سازی بشه.
یاد دوست عزیزی بخیر که سالها قبل می گفت من بازی کردن در فلان شهر رو خیلی دوست دارم چون وقتی اونجا بازی می کنم بدلیل سر و صدای تماشاچیها صدای مربیم رو نمی شنوم!!!
اگرچه شاید این موضوع از دید خیلی از مربیان، ساده و پیش پا افتاده محسوب بشه ولی بجرات یکی از مهمترین ارکان کار گروهی، نحوه برقراری و چگونگی برنامه ریزی برای ارتباط صحیح و مناسبه. البته شاید به دلیل همین ساده انگاری باشه که در این مورد توفیق چندانی حاصل نشده.
با وجود اینکه بازیکنان، خصوصا در سنین پائینتر، ممکنه در بیرون زمین خیلی با هم صحبت کنن اما در داخل زمین تمایلی به این کار ندارن و البته شاید هم به نظرشون مسخره بیاد که مثلا فریاد بزنن و به هم تیمی شون چیزی رو بگن یا بطور کلامی علامتی رو داد بزنن.
این مشکل در همه جای دنیا وجود داره و مختص جوانان عزیز کشور ما نیست، حتی فقط به بازیکنان جوان هم محدود نمی شه و این مشکل در باشگاههای طراز اول و تیم ملی ما هم بچشم می خوره. با این وجود دوستانی که با رده های سنی پایه کار می کنن می تونن با توجه بیشتر به این موضوع و البته بدون اینکه عکس العمل بوجود بیارن بازیکنانشون رو از سنین پائین در این مورد آموزش بدن.
جالبه بدونین سال گذشته وقتی که دیدم بازیکنان جوان در یک کشور دیگه در زمان بازی بهیچ وجه با هم صحبت نمی کنن علت رو پرسیدم و متوجه شدم که فدراسیون اون کشور بدلیل احتمال اعتراض بازیکنان، هر نوع صحبت کردن در مسابقات رو ممنوع کرده تا باین ترتیب اونها رو از سنین پائین مؤدب بار بیاره!!!
در مراحل بعدی، با توجه به وضعیتی که ممنکه در سالنهای ورزشی در زمان برگزاری مسابقات وجود داشته باشه، روشهائی هم باید تمرین بشه که ارتباطات همچنان برقرار باشه (مثلا از طریق علائم غیر صوتی) و همچنین لازمه که در تمرین هم شرایط بازی در خانه حریف شبیه سازی بشه.
یاد دوست عزیزی بخیر که سالها قبل می گفت من بازی کردن در فلان شهر رو خیلی دوست دارم چون وقتی اونجا بازی می کنم بدلیل سر و صدای تماشاچیها صدای مربیم رو نمی شنوم!!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر